|
هفته‌نامه فردوسی یکی از نشریات مهم و قدیمی ایرانی است. این مجله حدود 30 سال به شکل مجله، روزنامه و ماهنامه انتشار یافت و بارها توقیف شد، اما این توقیف‌ها به دلایل مختلف از جمله سخت‌گیری‌های نهادهای مسوول از جمله ساواک بود. چرا که آنها حتی حاضر نبودند در مطبوعات از مسؤولین درجه چندم رژیم نیز مطالب انتقادی چاپ شود. در یکی از اسناد ساواک در تاریخ 21/7/1334 در رابطه با شخص نعمت‌الله جهانبانویی آمده است: «وی مدیر مجله سیاسی فردوسی از طرفداران جدی دکتر مصدق و نهضت مقاومت ملی بوده که طبق سوابق موجود از طریق انتشار مجله علیه مقام شامخ سلطنت مقالاتی درج و از حکومت مصدق تجلیل و پشتیبانی کرده است. مدیر این مجله همچنان عقیده خود را حفظ کرده و تمثال شاهنشاه را منتشر نکرده است. سوابق نشان می‌دهد که مجله مذکور را غیر از عده‌ای از اشخاص منحرف و مخالف کسی مطالعه نمی‌کند».
کودتای ۲۸ مرداد
بلافاصله به سیطره استبداد منجر نشد. در این دوره هفته‌نامه فردوسی در کنار مجلات متعدد و فراوانی چون امید ایران، کاویان، جهان نو، نیسان و ... بی‌هیچ انحرافی نسبت به گذشته به مسایل روز پرداختند؛ و حتی در طرح مسایل سیاسی پشت‌پرده از هم سبقت جستند.
جهانبانویی از جمله افراد فعال در شکل دهی به تشکل‌های مدیران مطبوعات بود (روزنامه‌داران ومجله داران) و البته شمی خاص
در گرد آوردن استعدادهای روزنامه‌نگاری داشت. جهانبانویی هیچ‌گاه ایران را ترک نکرد و در سال ۱۳۷۸ جهان را بدرود گفت. از جملۀ معروف‌ترین سردبیران این مجله می‌توان به عباس خلیلی (پدر سیمین بهبهانی) اشاره کرد.
این نشریه از جمله هفته‌نامه‌هایی بود که حاشیه مطالبشان به
شعر نو نیز می‌پرداختند
.
او در مصاحبه ای وقتی که از او سوال شد:
اکثر شاعران شعر نو کارشان را با فردوسی شروع کرده‌اند؟
همین‌طور است. از فروغ فرخزاد تا نصرت رحمانی و کارو همه با فردوسی شروع کردند. شهرت مجله به جایی رسیده بود که دانشجویان خرید آن را افتخار می‌دانستند. یک جور کلاس شده بود و می‌خریدند و لوله شده داخل جیب می‌کردند تا مثلاً بعداً بخوانند.
مجله فردوسی وقتی بعد از وقفه 9 ساله در مهر 57 شروع به فعالیت کرد، رویکردی بسیار انتقادی نسبت به دولت و حکومت پهلوی و مخصوصا شخص هویدا داشت. این مجله بعد از پیروزی انقلاب اسلامی مطالبی در طرفداری از جبهه ملی و مصدق منتشر کرد.
|