ابتدا دبیر نشست حجت الاسلام عبدالصمد جودتی خواستار دقت نظر بیش از پیش مولفین در اعمال نکات اصلاحی و تکمیلی اساتید ارزیاب جلسه شد.
در ادامه جلسه نیز شرح حال چهار تن از شخصیتهای موثر از عالمان جهان تشیع یعنی: میرزا فیض الله تفرشی و میرزا ابراهیم محلاتی نوشته غلامرضا گلی زواره و شیخ محمدرضا کاشف الغطاء و شیخ محمدرضا آل یاسین کاظمی نوشته علی کرجی، مطرح و کلیات مقالات مورد استقبال ارزیابان محترم و حاضران در جلسه قرار گرفت و دو استاد ناظر نشست با دقت نظر نکات قابل توجهی را در راستای زیباتر شدن آثار مکتوب و اصلاح و تکمیل مقالات بیان فرمودند.
استاد طبسی در این جلسه ضمن استماع دفاعیه نویسندگان مقالات ضمن ارزشمند دانستن مقالات ارائه شده، پژوهشگران را به دقت بیشتر در استفاده از القاب برای شخصیتهای علمی در متن مقالات توصیه نموده و خواستار رعایت بیشتر آئین نامه نگارش مقالات از سوی پژوهشگران شد.
استاد باقری بیدهندی نیز در جهت غنای بیشتر محتوای ترجمه علما، حاضران در جلسه را به استفاده از منابع متقن و دست اول تشویق کرد.
لازم به ذکر است در نشست های مجمع اهل قلم تا کنون حدود 71 مقاله از مقالات مجلدات 10 و 11 گلشن ابرار مورد ارزیابی و بحث و بررسی قرار گرفته است.

در پایان نگاهي كوتاه به زندگی بعضی از عالمان مطرح در این مجمع صورت می گیرد:
1-  میرزا ابزاهیم محلاتی
سال 1266 هجری فرا رسیده بود، دو سال بود که از فرمانروایی ناصرالدین شاه قاجار (1313- 1264 هجری) می گذشت، میرزا ابراهیم در همان سال دیده به جهان گشود. در آغاز نوجوانی در بوستان با طراوت حوزه قدم نهاد و راهی در پیش گرفت که پدر و اجدادش رهروان موفق آن بودند. از همان آغاز همگام با تحصیل مقدماتی نزد پدر، برادر و برخی استادان حوزه شیراز، به تهذیب نفس و تزکیه درون توجه داشت و موفق گردید در مدت کوتاهی معارف مقدماتی و زیربنایی را فرا بگیرد. او که در شیراز مقدمات علوم حوزوی و مقداری از سطح را فرا گرفته بود، همراه برادر خود آخوند ملّا احمد راهی نجف اشرف گردید. در آن ایام یکی از حلقه های مهم درسی حوزه نجف به میرزا حبیب الله رشتی که از تربیت یافتگان مکتب صاحب جواهر و شیخ مرتضی انصاری بود، اختصاص داشت. در این محفل پرفیض، میرزا ابراهیم از بحث های اجتهادی که متکی بر پژوهش های پرمایه و ژرف کاوانه بود بهره مند گردید، بررسی های عمیق و همه جانبه استاد او را به خوبی اقناع می کرد. میرزا ابراهیم احساس مباهات می نمود که در این محفل نورانی را دانشوران و مراجع تاثیرگذاری چون شیخ فضل الله نوری، حاج آقا نور الله اصفهانی، شیخ عبدالله مازندرانی، سید محمد کاظم یزدی، آقا ضیاء الدین عراقی، میرزای نائینی، و آیت الله خالصی مانوس گردیده و با برخی از این فضلا مباحثه های جدی ولی در عین حال با برکت و دل نشین داشته است.
شاگردان مکتب علمی وی عبارتند از:1-آقا ضیاء الدین عراقی (اراکی) 2-سید نورالدین ابی طالب شیرازی 3-سید مهدی فرزند سید صالح موسوی قزوینی کاظمی معروف به سید مهدی کشوان کاظمی 4-سید باقر هندی فرزند سید محمد فرزند سید هاشم هندی نجفی 5-حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی 6-سید ابوطالب شیرازی 7-شیخ محمّد کاظم شیرازی 8-شیخ علی شیرازی 9-شیخ محسن شیرازی 10-شیخ محمدرضا ثامنی  
با وجود آن که اغلب ایام زندگی این عالم عامل به تحصیل، تدریس، مرجعیت، زعامت، تبلیغات و حضور در عرصه های سیاسی و اجتماعی سپری گردید، به تالیف و نگارش توجه داشت و آثاری به شرح ذیل از خود به یادگار نهاد:
1-حاشیه بر بخش استصحاب رسائل شیخ انصاری 2-درر الافکار فی صلح حق الخیار 3-حاشیه بر النخبه آیت الله حاج محمد ابراهیم کرباسی 4-حواشی بر منهج الرشاد شیخ جعفر شوشتری 5-اجوبه المسایل المتفرقه 6-رساله ای علیه فرقه شیخیه 7-رساله الردّ علی الحاج کریم خانی 8-رساله ای در رد دفاعیات پسر کریم خانی 9-التقریرات فی المهمّ من مباحث فقه الاصول من تقریر بحث استاده آیت الله مجدد شیرازی.
سرانجام نسیم ارجعی در مزرعه وجودش وزیدن گرفت و در 24 صفر 1336 هجری مطابق 17 آذرماه 1296 ش به سوی سرای ابدی پرکشید و میهمان قدسیان و عرشیان گردید.



2-  شیخ محمد رضا کاشف الغطاء
عالم بزرگوار شیخ محمد رضا کاشف الغطا در سال 1238ق در نجف اشرف دیده به جهان مادی گشود. تحصیلات علوم دینی را در زادگاهش نجف اشرف آغاز نمود و سال ها نزد استادان حوزه علمیه آن دیار به شاگردی پرداخت تا به درجه بلند اجتهاد دست.
برخی از استادان وی که بیشترین نقش را در شکل‌گیری شخصیت علمی و معنوی ایشان داشته اند عبارتند از:
1. حسن کاشف الغطاء 2. محمد حسن نجفی متوفای 1266ق معروف به صاحب جواهر 3. ابراهیم قُفطان 4. موسی خمایسی 5. شیخ احمد دجیلی.
دانشمند والامقام شیخ محمد رضا کاشف الغطاء از مدرسان بزرگ حوزه علمیه نجف اشرف و کربلا به شمار می آمد. وی هر روز در مدرسه کاشف الغطاء حاضر می شد و عالمان و جویندگان علوم دینی بسیاری در محضر وی حاضر می شدند و از خرمن پربار علوم و کمالات وی خوشه های هدایت می چیدند. برخی از آن ها عبارتند از:
1. عبد الحسن شیخ راضی 2. عبد الرضا طفیلی سهلانی 3. محمد عُنُوز 4. احمد مشهدی 5. جواد محی الدین نجفی 6. شیخ صالح کاشف الغطاء 7. شیخ علی حیدر
جایگاه علمی، مقام مرجعیت و منتسب بودن به خاندانی با فضیلت و پر افتخار، سبب شد تا حاکمان و والیان، جناب شیخ محمد رضا کاشف الغطاء، را بشناسند و برای او احترامی ویژه در نظر داشته باشند و از وی حرف شنوی داشته باشند؛ ناصر الدین شاه قاجاری که در سال 1287ق به قصد زیارت عتبات عالیات عازم عراق شد، در کربلا با ایشان دیدار نمود.
سرانجام او در ماه رجب سال 1297ق برای استراحت در قریه ای از قریه های شهر حله به نام البصیره به سر می برد. عصر یکی از روزها درد شدیدی بر وی عارض شد و نزدیک صبح فردا هنگام فجر، جان به جان آفرین تسلیم نمود و به دیدار معبود خویش شتافت. پیکرش در روز بیست و پنجم همان ماه به نجف اشرف منتقل شد و پس از تشییع از سوی مردم و عالمان در مقبره خانوادگی کاشف الغطاء، به خاک سپرده شد.