X
امام دوم شیعیان و اولین فرزند امام علی علیهالسلام و حضرت فاطمه زهرا سلامالله علیها بنا بر مشهور در پانزدهم رمضان سال سوم هجری در مدینه به دنیا آمد. پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله به دستور خداوند، ایشان را حسن نام نهاد و گوسفندی قربانی کرد و موی سر آن نورسیده را تراشید و به اندازه وزن آن، نقره صدقه داد. آن حضرت در ۳۷ سالگی به امامت و خلافت رسید و در سال ۴۱ه.ق. مجبور به صلح با معاویه شد. دوره حکومت آن حضرت شش ماه و سه روز طول کشید. امام حسن پس از صلح، به مدینه رفت و ده سال تا هنگام شهادت در مدینه بود.
یادداشت | محمد باغچقی عضو گروه امت و تمدن پژوهشکده تبلیغ و مطالعات اسلامی باقرالعلوم (علیه السلام)
ویژهنامه «سرکوب دستمزد» نامهجمهور منتشر شده در شماره پنجم فصلنامه نامهجمهور «طبقه دولتمند و سرکوب رفاه» به صورت رایگان منتشر شد.
یادداشت | احمد کوثری مدیرگروه امت و تمدن پژوهشکده باقرالعلوم(علیه السلام)
پیشفروش هشت عنوان کتاب از جدیدترین آثار کارگروه تجربهنگاری فرهنگی پژوهشکده تبلیغ و مطالعات اسلامی باقرالعلوم علیهالسلام در پایگاه اینترنتی فروش محصولات این پژوهشکده آغاز شد.
کارگاه آموزشی طرحنویسی پژوهشهای تجربهنگاری سومین جلسه از دوره یکساله آموزش تجربهنگاری فرهنگی کارگروه تجربهنگاری پژوهشکده تبلیغ و مطالعات اسلامی باقرالعلوم علیهالسلام در قم برگزار شد.
کارگروه سیاستگذاری فرهنگی پژوهشکده تبلیغ و مطالعات اسلامی باقرالعلوم علیهالسلام در نشستی با حضور کارشناسان به بررسی پیامدهای لایحه تعطیلات آخر هفته را با با عنوان «شنبه یا پنجشنبه» پرداخت.
کارگروه علمی مطالعات خانواده پژوهشکده تبلیغ و مطالعات اسلامی باقرالعلوم علیهالسلام با همکاری سایر مراکز علمی و فرهنگی سلسله نشستهای مجازی روایت نخبگانی از تعملات پدر و دختر را برگزار میکند.
رافع بن عُميره [1]
رافع بن عميره يا ابن ابى رافع اهل قبيله طى بود. او همان رافع بن عمرو است كه به او رافع بن أبى رافع طائى نيز گفته مى شد. [2] وى ساكن كوفه بوده [3] و به دليل اهتمامش به كارهاى خير، به او، «رافع الخير» مى گفتند. او همراه عمرو عاص در جنگ ذات السلاسل شركت كرد و پس از جنگ به سرزمين قوم خود برگشت. رافع در سال هاى پايانى زندگى خويش كارگزار قوم خود بود و طارق بن شهاب از او روايت نقل كرده است. [4] رافع مى گويد: «من قبل از اينكه مسلمان شوم، مسيحى بودم و نامم سرجس بود. كار من هم راهنمايى كردن مردم و نشان دادن راه هاى بيابانى به آنها بود تا در مسافرت ها راه را گم نكنند. البته در ايام جاهليت اين كار را براى خدا انجام نمى دادم! بلكه واقعيت اين بود كه من يك دزد بودم و كاروان ها را به بيابان هاى رملى هدايت مى كردم تا در آن جا زمين گير شوند و بعد آنها را غارت مى كردم. در اين مدت هرگز كسى بر من چيره نشد; چون من در پوسته تخم شترمرغ ها در زير رمل ها آب پنهان مى كردم و خود را از تشنگى نجات مى دادم.» [5] سایر محورهای این مقاله عبارتند از:
[1]. محقق و نویسنده:محمد ایوب کاظمی.
[2]. الاستيعاب، ابن عبدالبر 2: 482.
[3]. تاريخ مدينة دمشق، ابن عساكر 18: 12.
[4]. الطبقات الكبرى، ابن سعد (ترجمه: مهدوى دامغانى) 6: 515.
[5]. السيرة النبويه، ابن هشام 2: 624.
[6]. جهت توضیح بیشتر رک:جلد پنجم دائره المعارف صحابه پیامبر9.
چهارمین شماره از فصلنامه «نامه جمهور» ویژهنامه انتخابات مجلس به همت کارگروه مطالعات اجتماعی پژوهشکده تبلیغ و مطالعات اسلامی باقرالعلوم علیهالسلام در 232 صفحه منتشر شد.