صبح امروز در پژوهشکده باقرالعلوم (ع)؛
دومین همایش «روش امیرالمؤمنین امام علی (ع) در برخورد با حاکمان» برگزار شد
روابط عمومی پژوهشکده باقرالعلوم (علیه السلام)- دومین همایش روش امیرالمؤمنین امام علی (ع) در برخورد با حاکمان صبح امروز با حضور فضلا و پژوهشگران حوزه علمیه قم در پژوهشکده باقرالعلوم (ع) برگزار شد.
به گزارش روابط عمومی پژوهشکده باقرالعلوم (علیه السلام): حجت الاسلام والمسلمین محمد هادی یوسفی غروی، استاد و پژوهشگر تاریخ اسلام امروز دوشنبه در دومین همایش روش امیرالمؤمنین امام علی (ع) در برخورد با حاکمان به بررسی برخورد و عملکرد امیر مومنان در سال های پس از وفات پیامبر اسلام (ص) پرداخت.
این استاد حوزه علمیه قم تصریح کرد: بیعت کردن امیرمؤمنان علی(ع) با ابوبکر ثابت است اما این بیعت به صورت اجبار و اکراه بوده و اختلاف در زمان بیعت کردن ایشان با خلیفه اول است.
وی ادامه داد: پیامبر اکرم(ص) پس از جنگ موته و شهادت زید بن حارث کلبی و جعفربن ابی طالب، اسامه پسر زید بن حارث که جوانی بیست ساله بود را فرمانده لشکر اسلام قرار می دهند تا به نقاط نزدیک موته یورش برده و انتقام خون پدر خود را بگیرد.
سخنران همایش در ادامه افزود: پس از این که پیامبر(ص) اسامه بن زید را فرمانده لشکر قرار دادند با مخالفت بعضی اصحاب مواجه شدند؛ بنابراین پیغمبر اکرم(ص) پیوستن به لشکر اسامه را وظیفه همه مردان مسلمان مدینه قرار دادند، اما با این وجود عده ای به بهانه بیماری پیامبر از پیوستن به این لشکر تخلف کردند.
وی تاکید کرد: لشکر اسامه در روزهای آخر حیات پیامبر(ص) به سوی رومیان و عرب های غساسنه حرکت کرد و دو هفته طول کشید تا به مقصد رسید و مجموعا پس از بیست روز به مدینه رسیدند که با وفات رسول خدا(ص) و خلافت ابوبکر مواجه شدند.
حجت الاسلام والمسلمین یوسفی غروی اظهار داشت: هنگامی که لشکر اسامه به مدینه رسید، بریدة بن حصیب اسلمی پرچمدار لشکر، پرچم را به سمت قبیله خود بنی اسلم می برد و با 80 نفر از افراد قبیله با شعار «جز با علی بیعت نمی کنیم» به سمت مدینه حرکت کردند.
وی اضافه کرد: وقتی دستگاه خلافت متوجه حرکت افراد قبیله بنی اسلم و مخالفت اصحاب شد، مجبور به اخذ بیعت از امام علی(ع) شده و ایشان را دستگیر و به سمت مسجد کشیدند تا با بیعت اجباری و شعار «بیعت کرد» جلوی شورش ها را بگیرند.
وی با اشاره به برخی از نقاط برخورد امام علی (ع) و خلیفه اول در مسائل مختلف تصریح کرد: امیر مومنان در ابتدا به هیچ وجه مایل به بیعت با خلیفه نبود و پس از پیشنهادها در این خصوص برای سومین و یا چهارمین بار و رد کردن ایشان، حادثه هجوم به منزل حضرت علی (ع) اتفاق افتاده و به زور بیعت گرفته می شود.
استاد و پژوهشگر تاریخ اسلام ادامه داد: پس از این قضیه بسیاری از منفعت طلبان به دنبال حصول منافع و اهداف مورد نظر خود با خلط مبحث از داستان بیعت اجباری حضرت علی (ع) با حاکم وقت به نفع خود سود بردند.
وی گفت: بسیاری در طول تاریخ از این بیعت صوری و بردن جبری امام علی (ع) به نزد خلیفه تعابیر نادرستی داشته اند که باید با آگاهی از این موارد بتوانیم به چنین مسائلی پاسخ دهیم.
حجت الاسلام یوسفی غروی تصریح کرد: در آن زمان به دلیل افشای واقعیت ها از زبان حضرت زهرا (س) و نفرین های ایشان نسبت به خلیفه و اطرافیان وی دستگاه خلافت به دنبال آن بود تا به هر قیمتی شده، نقطه اتکایی هر چند صوری با عنوان "گرفتن بیعت از حضرت امیر (ع)" داشته باشد که در این انتقال جبری این اتفاق افتاد.
وی در ادامه با اشاره به برخوردهای امیرالمؤمنین علی (ع) با خلفای معاصر و پیش از دوران حکومت عدالت محور خود خاطرنشان کرد: امیرمومنان(ع) در تمامی تصمیمات و برخوردها مصلحت اسلام را در نظر داشته و اصل برای ایشان حفظ اسلام ناب محمدی بود.