به گزارش روابط عمومی پژوهشکده تبلیغ و مطالعات اسلامی باقرالعلوم (علیه‌السلام)، در ابتدای جلسه سرکار خانم دکتر کامیار، با اشاره به اهمیت نقش پدر در سلامت روان و اجتماعی دختران، خاطرنشان کردند که طی سال‌های پژوهش میدانی خود در پرونده‌های دختران آسیب‌دیده - از زنان بزهکار تا زنانی که قربانی تعرض جنسی شده‌اند - یافته‌اند کیفیت رابطه پدر و دختر نقشی اساسی در شکل‌گیری رفتارهای اجتماعی و جلوگیری از بزهکاری دارد.

وی در ادامه افزود که اولین عاملی که بارها در پرونده‌های خود با آن مواجه شده‌اند «غیبت پدر» است؛ چه در اثر طلاق یا جدایی و چه به دلیل عدم مشارکت عاطفی، که مطالعه‌ای بین‌المللی در سال ۲۰۱۲ نشان داده دخترانی که پدر را از دست می‌دهند یا رابطه ضعیفی با او دارند، بیش از دیگران در معرض رفتارهای ضد اجتماعی، فرار از منزل و روابط جنسی پرخطر قرار می‌گیرند. در بسیاری از مصاحبه‌ها، دختران خود تصریح کرده‌اند که «اگر پدرم حضور داشت، هرگز به این راه کشیده نمی‌شدم» و این گواه اهمیت حمایت و حضور پدر در زندگی فرزندان است. وی افزودند که علاوه بر غیبت، «رابطه سرد یا پرتعارض» پدر با دختر نیز منجر به شکل‌گیری دلبستگی ناایمن می‌شود؛ دلبستگی اضطرابی که در آن رفتار پدر گاهی گرم و گاهی سرد است و دلبستگی اجتنابی که در آن پدر از نظر عاطفی طردکننده است. هر دو الگو، زمینه‌ساز مشکلات عاطفی، خودتخریبی و بزهکاری در دختران است.

سرکار خانم دکتر کامیار سپس به معرفی الگوی «پدر مقتدر» پرداخت و تصریح کرد که تحقیقات نشان می‌دهد پدرانی که سبک تربیتی مقتدرانه - ترکیبی از محبت گرم و نظارت منطقی - دارند، مهارت‌های حل مسئله، اعتماد به نفس و انتخاب همسالان مناسب را در دختران تقویت می‌کنند. در یک مطالعه سوئدی در سال ۲۰۰۹ مشخص شده دخترانی که رابطه صمیمی و حمایتگرانه با پدران خود داشته‌اند، پنجاه درصد کمتر احتمال دارد قبل از هجده سالگی وارد بزهکاری شوند. ایشان تأکید کردند که کنترل بیش از حد همراه با محبت کم (سبک مستبدانه) یا آزادی مطلق بدون چارچوب، هر دو زیان‌بار است و خانواده‌هایی که هیچ مرز و قانونی برای رفتار فرزندان قائل نمی‌شوند، بیشترین آسیب‌دیدگی را تجربه می‌کنند.

در ادامه، دکتر کامیار به ذکر نمونه‌های عینی از پرونده‌های خاص پرداختند: دختری که پس از تعرض گروهی و از دست دادن والدین در سانحه گازگرفتگی، با یادآوری حمایت‌های پدر مرحوم، توانست عزت نفس خود را باز یابد و مسیر بازگشت به تحصیل و استقلال را طی کند؛ و دختری که در چهارده سالگی به‌دلیل تحقیر مداوم پدر، به گروه دزدی پیوست و سپس وارد بزهکاری جنسی شد. ایشان خاطرنشان کردند که این نمونه‌ها نشان می‌دهد حتی یک پدر حمایتگر می‌تواند نقطه عطفی در زندگی فرزند باشد.

پس از آن، به پرسش‌های شرکت‌کنندگان پاسخ داده شد. در پاسخ به سؤال «حد و مرز حمایت پدر تا کجاست؟»، استاد بیان کرد که حمایت واقعی به معنای «رهاسازی مطلق» نیست، بلکه باید اجازه تجربه و خطا همراه با چارچوب‌های اخلاقی و نظارت هوشمندانه باشد. درباره «نشانه‌های اولیه آسیب» توضیح دادند که غیبت پدر، کاهش ارتباط کلامی، تغییرات خلقی ناگهانی و گرایش به رفتارهای پرخطر از جمله مهم‌ترین هشدارهاست. همچنین برای «آگاه‌سازی دختران»، توصیه شد که پدران با گفتگوی صمیمانه و مداوم، ابراز محبت آشکار و ارائه مثال‌های واقعی از پیامدهای آسیب‌های اجتماعی، زمینه را برای پیشگیری فراهم کنند.

در پایان جلسه، سرکار خانم دکتر کامیار ضمن تأکید بر اهمیت تداوم این سلسله نشست‌ها در فرهنگ‌سازی نقش پدر، ابراز امیدواری کرد که یافته‌های ارائه‌شده بتواند راهگشای خانواده‌ها و نهادهای آموزشی باشد.