به گزارش روابط عمومی پژوهشکدۀ باقرالعلوم علیه السلام: با هدف غنای محتوائی مقالات پژوهشی مجموعه گلشن ابرار، چهل و دومین نشست مجمع اهل قلم با حضور استاد ناظر، حجت الاسلام محمد جعفر طبسی و با شرکت فعال پژوهشگران این مرکز برگزار گردید.

در این جلسه شرح حال سه تن از شخصیتهای موثر عالمان جهان تشیع یعنی: سید علی شهرستانی و سید علی بهشتی نوشته علی کرجی و میر محمد رضا خاتون آبادی نوشته عبدالله امینی پور، مطرح و کلیات مقالات مورد استقبال حاضران در جلسه قرار گرفت و استاد ناظر نشست با دقت نظر نکات قابل توجهی را در راستای زیباتر شدن آثار مکتوب و اصلاح و تکمیل مقالات بیان نمودند.

استاد طبسی در این جلسه ضمن استماع دفاعیه نویسندگان مقالات با ارزشمند دانستن مقالات ارائه شده، پژوهشگران را به دقت بیشتر در استفاده از القاب برای شخصیتهای علمی در متن مقالات توصیه نموده و خواستار رعایت بیشتر آئین نامه نگارش مقالات از سوی پژوهشگران شد. ایشان در ادامه حاضران جلسه را به استفاده از منابع متقن و دست اول در جهت غنای بیشتر محتوای ترجمه علما، تشویق کرد.

در خاتمه این نشست حجت الاسلام عبدالصمد جودتی دبیر مجمع اهل قلم ضمن تشکر از حضور منظم و منسجم اساتید و پژوهشگران شرکت کننده در جلسه خواستار دقت نظر بیش از پیش مولفین در اعمال نکات اصلاحی و تکمیلی اساتید ارزیاب جلسه شد و از همه عزیزان جهت شرکت در نشستهای بعدی مجمع دعوت به عمل آورد.

لازم به ذکر است در نشست های مجمع اهل قلم تا کنون حدود 74 مقاله از مقالات مجلدات گلشن ابرار مورد ارزیابی و بحث و بررسی قرار گرفته است.

در پایان نگاهي كوتاه به زندگی دو تن از عالمان مطرح در این مجمع صورت می گیرد:

1-  سید علی شهرستانی

خاندان شهرستانی، یکی از معروفترین خانواده های علمی شهر مقدس کربلا می باشد؛ شهرت این خاندان به شهرستانی، به سبب آن است که نیاکان آن ها در منطقه ای به نام شهرستان در اصفهان می زیسته اند. از این خاندان به ویژه در کربلا شخصیت ها و عالمان بسیاری برخاسته اند.

جناب سید علی حسینی مرعشی شهرستانی در شب دوشنبه ماه رجب 1280ق، در کربلا دیده به جهان مادی گشود. چهار ساله بود که روخوانی قرآن کریم را به خوبی یادگرفت و شش سال کمتر داشت که همه قرآن کریم را ختم نمود. وی در اوان نوجوانی به یادگیری ادبیات فارسی و عربی روی آورد و بر محتوای آن کتاب ها احاطه کافی پیدا کرد پس از آن سطح حوزه را که در آن عصر شامل معالم، قوانین، لمعه و ریاض می شد به خوبی فرا گرفت و در کنار آن ها به یادگیری دانش های هیئت، حساب و فلسفه نیز پرداخت.

وی محضر استادان و عالمان بسیاری در شهرهای کربلا، نجف اشرف و سامرا را درک نمود و از چشمه سار معارف و کمالات اخلاقی آن بزرگان، جان تشنه خود را سیراب نمود؛ برخی از استادان و فقیهانی که بیشترین نقش را در شکل گیری شخصیت علمی و اخلاقی ایشان داشته اند عبارتند از: 1. پدرش سید محمد حسین شهرستانی (م 1315ق) 2. ملا محمد فاضل ایروانی( 1306ق) 3. میرزا حبیب الله رشتی (م 1312ق) 4. سید محمد حسن شیرازی (م 1312ق).

آن عالم وارسته در کربلا به تدریس علوم و تربیت شاگردان پرداخت؛ مقام علمی و توان بیان مطالب علمی آن بزرگوار سبب شد تا جویندگان علوم حوزوی از اقصی نقاط جهان تشیع به محضر وی حاضر شوند و از خرمن پربار علم و کمالات اخلاقی او به خوشه چینی بپردازند. شرح حال نویسان و تاریخ نگاران از میان خیل شاگردان آن بزرگوار تنها نام چند عالم را بیان کرده اند و آن ها عبارتند از: 1. شیخ موسي كرمانشاهي(م 1343ق) 2. شیخ جعفر طالشی(م 1397ق) 3. شیخ نورالدین جزائری(م 1384ق) 4. سید هادی بجستانی خراسانی (م 1368ق) 5. سید شهاب الدین مرعشی نجفی (م 1411ق) 6. سید محمد شیرازی(م 1391ق).

سرانجام آن عالم عامل در یازدهم ماه رجب سال 1344ق در کربلا دیده از جهان مادی فروبست و به دیدار معبود خویش شتافت. پیکر آن بزرگوار پس از تشییع، در جوار حرم مطهر حسینی در مقبره خانوادگی کنار مزار پدر بزرگوارش به خاک سپرده شد.

2-  میر محمد امامی خاتون آبادی

میر محمد رضا بن میر محمد مؤمن خاتون آبادی، معروف به مدرس و متخلص به مطلع اصفهانی از علمای نیمه یکم سده 12 ق و اواخر دوره صفوی، فقیه و مفسر شیعی است. وی از سادات خاتون آبادی اصفهان است که جد اعلای آنان میرعماد الدین محمد و نسب وی به علی بن جعفر عریضی از نوادگان امام سجاد7 می رسد. در کتاب های تراجم و رجال و شرح حال ها اطلاع بسیاری در باره وی و شرح حال و زندگی نامه اش یافت نمی شود. اگر کسی از او نام برده، به بیان تألیفات و نگاشته ها و سیادت وی بسنده کرده است. بیش ترین آگاهی از زندگی او، اطلاعات مختصری است که در کتاب الأعضان الطیّبه ذکر شده است.

میر محمد رضا از فاضلان اصفهان در رشته معقول و منقول(علوم عقلی و نقلی) بوده، پس از تحصیل مراتب عالی علمی و بعد از عزیمت به عتبات عالیات، از محضر عالمان برجسته بهره های بسیار برده، در اواخر سلطنت شاه سلیمان به اصفهان باز گشته، به تدریس و نگارش و تألیف مشغول شده است. ریحانة الادب سه اثر برای وی بر می شمرد: 1. ابواب الهدایه ، 2. جنات الخلود 3. خزائن الانوار .

از مقدمه ای که میر محمد رضا امامی خاتون آبادی بر تفسیر خزائن الأنوار نوشته، برداشت می شود تا پیش از 1117 هـ.ق سفرهای بسیاری داشته است. با توجه به اطلاعات دقیقی که از شهرهای ایران و هرات و مصر و موصل و دمشق و حلب و صنعا و بصره و ختن و تبت و قسطنطنیه و کشمیر و بخارا و... می دهد احتمال می رود قصدش از این سفرها، گردآوری آگاهی های نجومی، تاریخی و جغرافیایی بوده است.

از تاریخ درگذشت و محل دفن وی اطلاعی در دست نیست، اما مصحح خزائن الانوار بر روی جلد این کتاب، تاریخ وفات وی را 1135 هـ.ق می نویسد و می افزاید:

آن عالم ربانی در سال 1135ق. درگذشت. آرامگاه او در تخت فولاد اصفهان بالای سر میرمعصوم پسر میر عبدالحسین خاتون آبادی صاحب وقایع السنین در پشت بقعه آقا محمد بیدآبادی واقع است.